Słowo „fotografia” pochodzi ze starożytnej grecki – to połączenie phōtós (światło) i graphé (pisać). Inaczej mówiąc, jest to tworzenie obrazu poprzez działanie światła na światłoczułe materiały – film lub matrycę.
Na przełomie I i II tysiąclecia n.e. Alhazen ibn al-Haytham, arabski naukowiec, opisał zasadę działania ciemnego pomieszczenia optycznego, które znamy jako camera obscura. Odkrył, że jeśli w zaciemnionej komorze zostanie wycięty otwór, wpadające przez niego światło rzutuje odwrócony obraz na przeciwległą ścianę. Była to podstawa dla późniejszych wynalazców fotografii.
W 1826 roku Francuz Joseph N. Niépce wykonał pierwsze w historii zdjęcie z użyciem camery obscury. Francuski fizyk położył warstwę syryjskiego asfaltu (mieszaniny węglowodorów i związków organicznych) na polerowanej płycie cynkowej. Substancja zestaliła się pod wpływem światła, a po zmyciu nieutrwalonej warstwy na płytce pozostał obraz w negatywie. Cały proces zajął 8 godzin i był daleki od doskonałości.
W tym samym czasie nad fotografią pracował również Louis Daguerre. W 1829 roku nawiązał współpracę z Niépce, a po jego śmieci kontynuował badania samodzielnie. W 1837 osiągnął sukces – używając soli kuchennej jako utrwalacza, otrzymał obraz po 30-minutowej ekspozycji.
Równocześnie z Francuzami nad fotografią pracował Anglik William Talbot, który w 1839 roku stworzył własną metodę zwaną kalotypem (później talbotypem) lub rysunkiem fotogenicznym. Polegała ona na wykorzystaniu papieru pokrytego materiałami światłoczułymi. Chociaż Daguerre jest oficjalnie uważany za wynalazcę fotografii, to metoda Talbota najbardziej wpłynęła na jej dalszy rozwój.
W 1861 r. angielski fizyk James Maxwell jako pierwszy na świecie uzyskał kolorowy obraz, który był połączeniem trzech ujęć tego samego obiektu z różnymi filtrami (czerwonym, niebieskim i zielonym). Szersze wykorzystanie fotografii kolorowej umożliwił Adolf Miet – wynalazca kliszy wrażliwej na inne zakresy widma.
W 1907 roku bracia Lumière opracowali technikę rejestrowania naturalnych kolorów – autochrome. Polegała na pokryciu szklanej płytki trójkolorową skrobią ziemniaczaną, na którą trzeba było nanieść światłoczułą emulsję.
Dzięki badaniom O. Barnacka z firmy Leitz w 1925 r. do sprzedaży trafił małoformatowy aparat o nazwie Leica I pracujący na standardowym filmie. W tym samym roku P. Wirkotter opatentował pierwszą lampę błyskową, a w 1932 roku małoformatowy aparat dalmierzowy, Leica II, trafił do sprzedaży.
Od lat 30. fotografia kolorowa zyskiwała na popularności, a wszystko dzięki firmie Kodak, która jako pierwsza wprowadziła na rynek kolorowy film kodachrome. Kolejnym przełomem był aparat Polaroid Land 95 wyprodukowany w 1948 roku. Zapoczątkował on erę fotografii natychmiastowej.
Dominująca współcześnie fotografia cyfrowa opiera się na odkryciu Russella Kirshawa, który w 1957 roku zbudował skaner zdolny do wykonywania zdjęć w rozdzielczości 176 na 176 pikseli. W 1969 roku Willard Boyle i George E. Smith stworzyli pierwszą światłoczułą matrycę, a 6 lat później inżynier firmy Kodak Stephen Sassoon opracował i zaprezentował publicznie pierwszy aparat cyfrowy.
Dziś każdy telefon i tablet mają wbudowaną funkcję aparatu, dzięki czemu fotografia jest dostępna dla każdego i cieszy się ogromną popularnością nawet wśród laików.
Zdj. główne: Patrick/unsplash.com
