Rock&roll narodził się w połowie XX wieku w USA. Był wyrazem buntu przeciwko podziałom rasowym, tabu i rodzicielskiej zwierzchności.
Czym jest rock&roll w zasadzie nie trzeba nikomu tłumaczyć. To muzyka, której istotę i rytm po prostu się czuje. Rock&roll, rock and roll lub rock ‘n’ roll to różniące się jedynie zapisem określenia tego samego nurtu muzycznego. Nazwa pochodząca z języka angielskiego to zlepek słów rock – tańczyć, kołysać się, bujać oraz roll – kręcić się, toczyć, obracać, falować. Już sama etymologia słów przywodzi na myśl rytmiczną muzykę taneczną.
Rock and roll jako gatunek muzyczny ewoluował stopniowo od brzmień bluesowych. Od swojego starszego brata zaczerpnął kilka prostych akordów. Po ich maksymalnym uproszczeniu i zagraniu w szybkim tempie (dzięki użyciu zelektryfikowanych instrumentów muzycznych), uzyskano odpowiednie brzmienie. W tych trzech zdaniach zamknęliśmy proces, który w rzeczywistości był powolny i ewoluował stopniowo.
Rock ‘n’ roll na początku czerpał garściami także od rhythm bluesa, muzyki country oraz jazzu. Jej prekursorami byli Afroamerykanie. Za jednego z ojców rock and rolla uznaje się Alana Freeda. Muzyk i DJ żyjący w USA w latach 1921–56, zaobserwował popularność twórczości czarnoskórych twórców wśród białej młodzieży. Zainspirowało go to do pracy na rzecz popularyzacji rock ‘n’ rollowych brzmień.
Pierwszy raz określenie rock&roll, właśnie w znaczeniu muzycznym, pojawiło się w 1951 roku, również za sprawą Freeda. Stopniowo organizowane były pierwsze koncerty, na których rock and roll’owe kapele prezentowały się na żywo. Alan Freed swoją działalnością zasłużył się nie tylko w dziedzinie promowania tego nurtu muzycznego ale również sprawił, że bariery rasowe w USA stopniowo zaczęły się zmniejszać. Alan Freed od 2002 roku spoczywa w Rock and Roll Hall of Fame, jako jeden z zasłużonych dla historii tej muzyki.
Era rock and roll’a w jego najczystszej postaci nie trwała długo. Jej początek datowany jest na połowę lat 50. a koniec na połowę lat 60. XX wieku. Przez ten czas rynkiem muzycznym zawładnęły prawdziwe sławy, które debiutowały twórczością utrzymaną właśnie w tym klimacie.
W Ameryce prekursorami rock ‘n’ roll’a byli: Elvis Presley, Bo Diddley, Chuck Berry, Little Richard, Ritchie Valens, Carl Perkins, Buddy Holly, Jerry Lee Lewis czy Eddie Cochran. Z początkiem lat 60. moda na rock and rolla przywędrowała do Europy. Szczególnie mocno zakorzeniła się w Wielkiej Brytanii, gdzie ewoluowała do własnej, specyficznej formy. Do kultowych brytyjskich zespołów rock and rollowych zaliczyć można: The Beatles, The Who, Queen, The Rolling Stones, The Kinks, Led Zeppelin, The Animals i wiele, wiele innych.
Rock and roll był wyrazem buntu amerykańskiej młodzieży przeciwko: podziałom rasowym, narzuconym schematom życia oraz surowemu wychowaniu. W latach 50. pokutowało przekonanie, że dzieci powinny „być widziane i nie być słyszane”. Dziecko było niemal własnością rodzica – tłamszone i tresowane. Teksty piosenek rockandrollowych były odważne i sugestywne. Poruszały tematy będące społecznym tabu.
Młodzież pragnęła wyrwać się z kajdan i móc wreszcie wyrazić siebie. Rock and roll przestał być jedynie stylem muzycznym – ewoluował do subkultury, która łączyła wszystkie zbuntowane dusze. W konsekwencji doprowadziło to do powstania rocka i jego wielorakich odnóg. Szaleństwo w stylu „Sex, drugs and Rock’N’Roll” opanowało niemal cały świat.
Zdjęcie główne: Karolina Grabowska/pexels.com
